Organist en filosoof, het blijft een rare combi

Het was Pasen, het afgelopen weekeinde. Drukdrukdruk dus, voor een organist. Vier kerken, waarvan sommigen meer dan eens, om te spelen, afwisselend op orgel en piano en een keertje dirigeren van achter de piano. Tweede paasdag  was 's middags de pijp leeg.
Maar daar gaat het nu niet om. Soms voelt het vreemd, aan de ene kant zit ik een week lang bijna onafgebroken in de kerk terwijl ik aan de andere kant zo intensief met filosofie en filosoferen bezig ben. Het blijft me bezighouden, de verhouding tussen geloven en denken...
Heeft het te maken met het soort kerk waar ik zo vaak kom? Waar de pretentie 'de ware leer' te kennen zo expliciet verwoord wordt? Zou het minder zijn als ik bij een vrijzinniger geloofsgemeenschap zou horen? Nu word ik telkens geconfronteerd met dominees die in elk geval de indruk wekken erg precies te weten 'hoe het zit'.
Die pretenties leiden bij mij tot een spanning tussen geloven en denken, die er wellicht helemaal niet hoeft te zijn. Het één hoeft het ander toch niet uit te sluiten? Tenzij je een naturalist bent, die de mogelijkheid van een bovennatuurlijk iets sowieso uitsluit. Maar dat ben ik eigenlijk niet. Ik heb wellicht wat naturalistische trekjes, soms, maar ten diepste ben ik toch wel een gelovig mens. Alleen niet volgens de orthodox calvinistische leer, zoals dat in een stuk van de PKN wordt beleden. Verdorie precies in dat stukje waar mijn beste vrienden ook ter kerke gaan.

Soms denk ik wel eens: zouden die dominees jaarlijks bijeen komen en vergaderen, zoals ouders van jonge kinderen tegen het einde van het jaar doen, als de sinterklaastijd nadert... Vertellen we 'het' dit jaar of wachten we nog een jaartje.
De Gereformeerde Bond in de PKN is ruim een eeuw geleden opgericht en sinds die tijd vergaderen ze jaarlijks... en wachten ze nog maar een jaartje.