De rust die volgt op het inleveren van een paper

Het schijnt erg belangrijk te zijn om regelmatig te bloggen, anders wordt een blog nooit een succes. Gelukkig maar, dat ik niet blog vanwege het succes, want dan was ik allang triest en mistroostig geworden. Bloggen doe ik om gedachten die ik heb te ordenen en mocht er iemand mee willen kijken dan is dat mooi meegenomen.
Soms heb (of liever, neem) ik ook te weinig tijd om te bloggen. De afgelopen weken vooral vanwege een paper dat ik jongstleden woensdag moest inleveren. Dat is gelukt - het was alweer de tweede van dit jaar, en voorlopig ook de laatste - en dat geeft toch een ontzettend fijn gevoel, een beetje vergelijkbaar met de ontspanning die je soms kan hebben als je eindelijk een toilet hebt gevonden als je erg nodig moet.
Het paper is deze keer voor een congres in Thessaloniki, in het najaar. Het is een congres over Techniekonderwijs en ik heb een paper geschreven over twee workshops die ik wil gaan testen, over verantwoordelijkheid. We hebben het in het techniekonderwijs vaak over duurzame technologie en de noodzaak daarvan, maar ik vraag me wel eens af of die noodzaak wel zo vanzelfsprekend is. Vandaar dat ik twee workshops heb ontwikkeld om daar eens wat verder over na te denken.
Het thema dat ik daarvoor gekozen heb is niet duurzaamheid, maar verantwoordelijkheid, omdat ik er van overtuigd ben dat iemand pas duurzaam zal handelen als hij of zij zich verantwoordelijk voelt. Aan de hand van twee filosofen die zich juist daarmee hebben bezig gehouden, probeer ik bij deelnemers aan de workshops reflectie op gang te brengen.

Of het lukt...

Daar schrijf ik dan volgend jaar misschien wel weer een paper over.