het werk wacht weer

De afgelopen dagen ben ik voorzichtig weer wat gaan werken. Hoewel ik de afgelopen weken thuis al best wat gedaan heb, ben ik deze week voor het eerst weer naar school geweest. Alvast wat voorbereiden, m'n mails checken, en zo nog wat dingetjes.

Het belooft een bijzonder jaar te worden. We beginnen met een nieuwe opleiding en dat is natuurlijk altijd spannend, zeker omdat ik in de projectgroep zit die de opleiding heeft opgezet. Dan ben ik per week twee dagen vrijgeroosterd om onderzoek te gaan doen bij het lectoraat Innovantie van Bouwproces & - techniek. Een plek waar ik wat vrijheid krijg om te gaan nadenken over de link tussen bedrijfskunde en filosofie. Precies wat ik graag zou willen, met misschien een mogelijkheid om te gaan promoveren. Eerder heb ik daar al eens wat over geschreven.
Deze week was wat het promoveren betreft wel erg zinvol. Na mijn terugkeer uit Italië ben ik veel gaan lezen en nadenken over een mogelijk onderwerp om op te gaan promoveren. Deze week vielen er wat puzzelstukjes op hun plaats. Hoewel... er kan natuurlijk nog ontzettend veel veranderen, want zo'n promotietraject duurt wel een aantal jaren.

Voor wie geïnteresseerd is in m'n idee: ik ga me de komende tijd nader verdiepen in de filosofie van Gianni Vattimo, een Italiaan (uiteraard, zou ik bijna zeggen) die bekend staat als postmoderne denker. Nu heeft hij veel geschreven over religie, wat mij erg interesseert. Vanuit de gedachte van Nietzsche (de proclamatie van de dood van God) en het denken van Heidegger en Gadamer, komt hij tot een analyse van deze tijd, van de westerse maatschappij, met als conclusie dat er een nieuwe religie ontdekt kan worden. Uiteraard is het allemaal niet zo simpel, maar interessant is het wel. Waar Vattimo uiteindelijk zijn analyse doorwerkt tot in de religie, wil ik gaan onderzoeken of het mogelijk is de analyse toe te passen op het denken in en over organisaties.

Wordt vervolgd...

weer terug in Nederland

Het zit er op. Twee weekjes vakantie in Otranto. Heerlijk was het. Smoorheet, maar vanwege de zee is er meestal wel een fris briesje om de warmte te doen vergeten. Elke ochtend naar school voor Italiaanse les. Bij Patrizia, een leuke, lieve juf die me weer veel geleerd heeft. In m'n fotoalbum op hyves heb ik een paar fotootjes geplaats om een idee te krijgen.

Eén van die foto's laat zien dat het me weer is gelukt! Mijn kleine moment van gelukzaligheid, toen ik in de kathedraal van Otranto een orgeltje van een paar honderd jaar oud mocht bespelen. Ontzettend mooi is dat, nu al voor de derde keer: eerst een orgel uit de zeventiende eeuw in Lucca, drie jaar geleden. Toen twee orgels van nog eens honderd jaar ouder in Siena, waaronder eentje in het Palazzo Pubblico! Nu weer eentje in Otranto. Mijn collectie herinneringen wordt zo wel heel mooi.

Daarnaast zijn er natuurlijk de herinneringen aan het eten (veel vis) en de mensen waarmee ik op school zat. Het was dit jaar weer heel leuk, een aantal keer samen uit eten, een paar keer ook lekker in m'n eentje.
De mindere dingen, zoals de bijna ontelbare hoeveelheid keer dat ik door muggen ben gestoken (op zeker ogenblik heb ik geprobeerd de muggenbeten te tellen, maar ik bij vijftig maar gestopt; in elk geval, ik zag er uit als een soort zombie) en een wat opdringerige persoon in het gedeelde appartement waren toch niet in staat het genieten te beïnvloeden.

Kortom, het was weer fantastisch!