wat een dag

Het was een heftige dag vandaag. Als je het oppervlakkig bekijkt, valt het erg mee; ik hoefde maar twee dingetjes te doen vandaag: aanwezig zijn tijdens de lectorale rede van Christoph, die vandaag zijn officiële intrede deed. Daarna een avondje dirigeren bij de Musicalgroep. Het lastige was dat ik ook een bijdrage aan de lectorale rede mocht leveren van tien minuutjes. Waarom ben ik toch zo nerveus als ik moet spreken in het openbaar...
Het kostte me weer veel energie, hoewel ik heel goed was voorbereid. Voor mijn gevoel ging het niet echt best, maar de reacties waren positief. Het was ontzettend spannend: ik sprak nu openbaar uit dat ik filosofie wil introduceren in het bedrijfsleven. Nu ben ik daar niet uniek in hoor, maar toch, veel voorkomen doet het niet, zeker niet met behulp van moderne wijsgerige concepten.
Hoe het ook zij, ik stond weer aardig te trillen tijdens mijn verhaal. Je zou zeggen dat een docent zijn hand niet omdraait voor zoiets, maar niets is minder waar. Trouwens, voor de klas ben ik ook niet altijd even ontspannen. Ook daar moet ik een drempel over, hoe leuk ik het lesgeven ook vind.
's Avonds dus gedirigeerd. Ik ben net thuisgekomen, bekaf. Het is heel leuk, maar ook hier geldt hetzelfde als vanmiddag: het kost me veel energie om over mijn verlegenheid heen te stappen. Het overkwam me trouwens ook zondag, toen ik tijdens een kerkdienst voor gehandicapten piano moest spelen. Ook dan ben ik nerveus, terwijl anderen lijken zo vanzelfsprekend bezig te zijn. Ze zijn stuk voor stuk veel jonger dan ik; ik hoef qua muzikaliteit toch niet veel voor hen onder te doen? En dan het publiek: grotendeels geestelijk gehandicapt, dus daar hoef ik me ook niet echt zorgen om te maken. Maar toch... altijd weer gespannen, terwijl het achteraf best weer leuk is om op terug te kijken.
Dat is het gekke: ik vind het leuk om met mensen te musiceren. Ik vind het leuk om zo'n lezing voor te bereiden. Het is minder leuk om het uit te voeren voor publiek, maar achteraf is het toch weer leuk om op terug te kijken. Dan moet je toch maar steeds door de zure appel van het publiek heen bijten.