Vanochtend had ik weer dienst in Heusden. Het was er erg druk, het minikerkje zat helemaal vol met 40 mensen. Niet toevallig natuurlijk, want er was een hele bijzondere voorganger: prof. Smalhout. En ik mocht orgelspelen. Dat zijn best aparte dingen om mee te maken.
Het gaf mooi wat stof voor een vervolg op mijn vorige blog. Toen had ik het er al over dat deze tijd voor mij altijd een tijd is waarin ik wat bewuster dan normaal nadenk over mijn plek in de wereld. Dat is dan vooral de wereld als de plek waar zoveel trieste dingen gebeuren. Veel triester nog dan een Nederlands kabinet dat stukgaat. Hoewel de gevolgen daarvan ook heel erg kunnen zijn, als bij volgende verkiezingen de angst wint en de partij van de angst misschien wel regeringsverantwoordelijkheid moet dragen. Hoe gaat Nederland eruit zien als angst en argwaan, als zelfs haat in wetten worden vertaald?
In elk geval staat dat in schril contrast met de boodschap van vanmorgen: de boodschap van de naastenliefde. Verhalen over naastenliefde voor vreemdelingen! Precies het omgekeerde van de trend in ons landje. Een prachtig verhaal trouwens, dat van een Romeinse legercommandant die bij Jezus komt met een verzoek om een ondergeschikte van hem te genezen. Een bezetter vraagt aan iemand van het onderdrukte volk om hem te helpen. En die doet dat vervolgens nog ook.
Naïef van Jezus? Zoals hij wel vaker van die onmogelijke boodschappen had... Nee, niet naïef! Hij zag dat, waar haat met haat vergolden wordt, er niets dan geweld rest; een oorlog van allen tegen alles, zou de filosoof Hobbes het noemen. Er is uiteindelijk maar één middel om de oneindige spiraal van haat te doorbreken. Met solidariteit, met liefde tot de ander. Naast de ander staan, in plaats van tegenover die ander.
Maar daar win je waarschijnlijk de komende verkiezingen niet mee...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten