weer terug uit Slowakije

Een paar weken geleden is het alweer dat ik iets van me heb laten horen. Dat heeft wel een reden, want ik ben een weekje in Slowakije geweest. Een plaatselijke Protestante gemeente, hier in Waalwijk (dezelfde van de musicalgroep), werkt al jaren aan een project in het dorpje Ton, ongeveer 50 kilometer buiten Bratislava. Vorig jaar ben ik voor het eerst meegegaan en nu dus weer. Een week stevige fysieke arbeid: bouwen aan een gemeenschapshuis in een heel kleine gemeenschap.
Het werk vordert langzaam, zeker voor Nederlandse begrippen, maar wel gestaag. Veel bewondering heb ik voor de predikant daar, die met eindeloos geduld werkt aan zijn droom, die nu langzamerhand werkelijkheid wordt. Hoewel hij lijkt te werken aan een luchtspiegeling - de kerkelijke gemeenschap lijkt eerder kleiner dan groter te worden - maar hij blijft doorgaan, in een enorm godsvertrouwen. Daar kan ik eigenlijk alleen maar vol ontzag naar opzien.
Maar toch, we hebben toch weer heel wat gedaan, en de afbouw is nu eigenlijk echt begonnen. Nog een paar jaar, dan zou het wel eens klaar kunnen zijn. Er zijn nogal wat Nederlanders die zich afvragen of die mensen daar niet wat meer zelf zouden kunnen doen. Nee dus, en wel om de volgende redenen: de gemiddelde leeftijd van de kerkmensen daar is relatief hoog (net als hier in Nederland) en hun getal is erg klein. Een andere reden is dat de lokale bevolking het gewoon arm heeft en alle zeilen moet bijzetten om überhaupt het hoofd boven water te houden. Dat ze er toe gekomen zijn om toch het afgelopen jaar ook heel wat zelf te doen, is eigenlijk erg knap, gegeven hun economische situatie.
Wij zijn er dus weer heen geweest, een week lang, met dertien mensen. En het was geweldig. Ongelooflijk gelachen, hard gewerkt, maar ook serieuze gesprekken. Het was er allemaal. Heerlijk. Sjouwen, egaline mixen, nog meer sjouwen, voegen afwerken, plafonds witten... vooral werken met m'n handen, n plaats van met m'n hoofd. Intensief, maar juist heel ontspannend.
En dan het eten! Daar zorgden wat oude dames uit de Slowaakse gemeenschap elke dag voor. Heerlijk eten, elke dag weer, uit de traditionele keuken. Ook de maaltijden zijn steeds een moment van onderlinge ontmoeting, zowel met de plaatselijke mensen als met elkaar.
Veel tijd voor uitstapjes was er niet, maar op zondagmiddag namen we deel aan een bijeenkomst van een aantal koren in een kerk, een stadje verderop. We hebben daar zelf een tweetal liederen gezongen. Heel apart om mee te maken (net als de weg naar het stadje toe ;-) voor de insiders). Zo ook een concert van een muziekschool, enkele dagen later, trouwens, waar een aantal zangeressen en een pianiste op een best hoog niveau hun kunsten lieten horen. Dan op vrijdagmiddag ook nog vrij. Met een paar mensen zijn we toen naar een thermaalbad geweest. Ook heel gezellig hoor, en weer veel gelachen. Vooral in het bubbelbad, waar een paar dames - formaat potvis - de fijnste plekken bezet hielden. Geen gezicht, zo'n bubbelstraal die vetrollen en borsten als puddingen laat trillen. Brrrr, en dan fijntjes Nadine die me vraagt of zo'n vrouw niks voor mij is. Nou laat maar, je zou in een onbewaakt ogenblik het leven kunnen laten tussen twee vetrollen en twee weken later pas worden ontdekt.
Het was dus erg gezellig, maar ook heel serieus. De economische verschillen tussen hen en ons zijn enorm, maar van hun bescheiden leefstijl kunnen wij nog veel leren in ons verspilzieke en individualistische kikkerlandje. Al die klagerige Hollanders zouden af en toe eens hun vakantieresorts moeten verlaten en kennis nemen van de erbarmelijke situatie waar het gros van de wereldbevolking in leven moet.
Of toch maar niet. Iedereen doet maar wat hij of zij wil. Ik heb in elk geval een fantastische week gehad.