oudjaarsavond in Heusden

Vanavond zet een traditie zich voort. Inmiddels ben ik al voor het zoveelste jaar organist tijdens de oudejaarsdienst in de kleinste Lutherse kerk van Nederland. Klein is die kerk niet alleen als gebouw, maar vooral ook wat betreft het aantal leden. Maar het draait allemaal nog wel, en er staat een mooi gerestaureerd orgel(tje), dus ben ik een gelukkig mens als ik vanavond weer achter de toetsen zit.

Net heb ik de liturgie nog eens goed bekeken en straks ga ik me voorbereiden, zodat het handjevol kerkgangers (meestal houdt het met 10 of 15 echt wel op) en de predikant keurig verzorgd orgelspel te horen krijgen. Voor de moderne kerkorganist is het trouwens wel een gepuzzel. Je moet je voorstellen dat ik in mijn studeerkamer zit, met een stapel boeken om me heen: de begeleidingsbundels bij de verschillende liedboeken, als daar zijn (hou je vast) het Liedboek, de Psalmen, de nieuwe bundel Tussentijds, de begeleidingsbundel bij het Dienstboek, de Evangelische liedbundel, de Bundel van '38, de Opwekkingsbundels, bij elkaar inmiddels een volle plank in mijn boekenkast!
Leuk als een predikant niet aangeeft uit welke bundel de liederen komen... Dan zit ik ze dus allemaal te bekijken om op te zoeken uit welke het komt. Dan nog kregen ze het vorige week in de dienst op kerstavond voor elkaar een lied uit te zoeken, wat in geen enkele van mijn toch redelijk complete verzameling bleek te staan!
Maar goed, de dienst van vanavond is altijd heel leuk, een hele goede voorganger, Gea Voerman, en fijne mensen. Plus natuurlijk de glühwein aan het einde van de dienst.
Het is eigenlijk een ontzettend leuke kerk, die Lutherse kerk in Heusden. Heel vreemd dat het zo'n klein kerkje is, terwijl het er altijd heel fijn vertoeven is. Je zou het eens mee moeten maken, ook gewoon door het jaar heen.

Daarna wordt het ook weer erg gezellig, want een andere traditie is het vervolg van de oudejaarsavond, bij Bram en Hanneke. Gisteren heb ik een goeie fles champagne gekocht als mijn bijdrage aan de feestvreugde. Daarnaast zullen ze gaan dienen als proefkonijnen, want ik heb panna cotta gemaakt, die ze mogen proberen. Maandag krijg ik namelijk een groepje collega's te eten en als voorbereiding heb ik gisteren en vandaag dus alvast wat dingetjes uitgeprobeerd.

Het einde van 2009 ziet er veelbelovend uit. Ik hoop dat voor jullie allemaal 2010 een goed, gezond en succesvol jaar mag worden.

een bescheiden mijlpaaltje

Zo vlak voordat 2009 teneinde loopt, heb ik nog snel een oude ambitie verwezenlijkt. Al jaren zit ik af en toe achter de piano met een leeg vel papier om nu eindelijk eens op te schrijven wat er aan muzikale ideeën in mijn hoofd zit. Uiteraard tevergeefs...
Tot nu toe dan toch. Al enige tijd hikte ik bij de musicalgroep aan tegen een walgelijk lied wat we zouden moeten instuderen. Echt heel erg, en ik ben niet de enige die dat vindt. Dus 't is echt waar.
Vorige week ben ik dan met de tekst op de piano maar eens zelf gaan nadenken. En zowaar, het is af. Dat is voor mij een hele stap, want zo bijzonder is het toch niet om zelf iets te schrijven. Voor mij wel hoor, het is voor mij heel wat om eerst zelf iets te bedenken, en - vooral - het dan ook nog in de openbaarheid te brengen. Normaal gesproken houd ik me maar gewoon aan datgene wat ik aan muziek van anderen heb. Dat is al zo ontzettend goed, dus why bother?

Hoe het ook is, op m'n ouwe dag ben ik dan eindelijk over het dode punt heen. Soms heb je gewoon een extra duwtje nodig, een reden om echt aan de slag te gaan. Heel romantisch gezegd: een muze. In mijn geval was het vooral ook irritatie over een slecht nummer. Nu maar hopen dat de leden van de musicalgroep mijn nummer wel goed vinden.

mineur of majeur

Vanavond komt er alweer een einde aan de serie diensten waar ik in moest spelen, op orgel en/of piano. De kerstnachtdienst in Waalwijk is vanavond die laatste dienst, gelijk ook de meest intensieve. Het zit traditiegetrouw altijd helemaal vol, maar of we vanavond ook weer de vierhonderd zullen halen, met de weersverwachting... We zullen wel zien.
Het is wel een bijzondere ervaring om zoveel mensen te begeleiden op het orgel, al is zo'n grootschalige kerkdienst niet echt mijn ding. In de aanloop naar zo'n dienst ben ik zelfs altijd wat somber. Ik lijk er onbewust erg tegenop te zien. Of zou het gewoon een beetje somberheid zijn van een vrijgezel rondom de kerst. Hoe dan ook, ik pieker me dus ook deze keer weer aardig een mineurstemming in. Het is de vrolijkste tijd van het jaar en ik zit hier een beetje negatief te doen.

Terwijl ik dit zit te schrijven gaat de bel en wordt er een pakketje afgeleverd. Een kerstgroet van de kerk waar ik vanavond speel. Waardering voor mijn bijdrage. Erg vriendelijk, zoals altijd. Ze moesten eens weten dat ik in deze tijd juist zo opzie tegen wat eigenlijk de feestelijkste dienst van het jaar is. Maar goed, zo'n vriendelijk persoon aan de deur doet wel weer goed. Dat was trouwens vandaag al de tweede keer dat er iemand bij me aan de deur stond. Het moet niet gekker worden.
Een modulatie van mineur naar majeur. Zulke momenten moest ik eens wat beter vasthouden, zoals de gezelligheid van gisteren, toen ik onverwacht werd uitgenodigd voor een hapje eten. Lieve mensen, een gezellig moment, dat moet je koesteren, zoals de oude Griekse filosoof Epicurus in zijn brief over het geluk ook zegt. Dat is geweldige filosofie, heel praktisch ook. Herinneringen kunnen een vervelende tijd verzachten, schreef hij. Zelfs toen hij dodelijk ziek was en veel pijn had, was hij in staat geluk te putten uit de mooie herinneringen van de momenten met zijn vrienden. Dat zou ik toch ook beter moeten kunnen.

Ik zal zo nog maar eens de stukken voor vanavond doorspelen... In majeur.

nagenieten en voorbereiden

Het weekend is weer voorbij. Het weekendgevoel natuurlijk niet, omdat voor een docent kerst synoniem is voor twee weken vakantie. Zo kan het dus dat ik op maandag ongegeneerd niet met m'n werk bezig ben en lekker aan het nagenieten ben van wat er afgelopen vrijdag is gebeurd: Bachs Hohe Messe in een geweldige live uitvoering. Nu staat één van m'n CD's op met datzelfde stuk.

Wel een contrast met morgenochtend, als ik een begrafenis moet begeleiden op het orgel in de kerk van Waalwijk. Net kreeg ik de orde van dienst, met behalve wat gebruikelijk liederen die ik moet begeleiden, ook nog twee dingen van Jan Smit die worden gedraaid. Je moet wel een hekel aan iemand hebben om tijdens diens begrafenis Jan Smit te draaien, denk ik dan. Maar ja, je bent pseudo-beroeps-kerkmusicus of niet, dus ik doe netjes mijn uiterste best en hoop slechts dat er, als ik nog eens doodga, er niemand op het onzalige idee komt dergelijke troep te draaien. Zet bij mij maar een stukje Bach op, en verder niet teveel gedoe asjeblief.
Diezelfde avond moet ik alweer opdraven om een koor te begeleiden. Dat soort dingen geeft wel een zinvolle invulling aan wat anders toch wel twee weken zwart gat zou betekenen. Vreemd eigenlijk, dat ik vorige week opzag tegen die vrije twee weken. Niet dat ik me vervelen zal, want ik heb genoeg te doen. Maar goed, niet zeuren...

De Hohe Messe is inmiddels bijna afgelopen. Momenteel klinkt het Agnus Dei, één van de allermooiste aria's die er ooit geschreven is. Bach op z'n best. Wat ik trouwens vooral zo bijzonder vond aan vrijdagavond was vooral ook dat ik niet alleen was in Den Bosch. Bram zat mee te genieten. Als je met een echt goede vriend samen kunt genieten, is genieten nog veel mooier dan in je eentje.

Kerst komt eraan

Deze week is het van start gegaan, de jaarlijkse kerstdrukte. Hoewel het dit jaar op zich nog wel meevalt. Ik hoef niet eens zoveel te spelen. Desondanks is deze periode voor een organist/pianist altijd drukker dan normaal. Gisteren generale repetitie met het koor uit Besoyen, dat ik volgende week als pianist bij twee kerstvieringen begeleid. Vanavond piano en orgel bij een kerstviering van een basisschool. Daarna nog een repetitie bij de musicalgroep.
Het is best leuk als tegenhanger van mijn werk, al die muzikale klussen, hoewel het soms ook wel eens tegenstaat. Het is immers maar zelden zo dat ik bij die klussen muziek kan maken die ik zelf echt mooi vind. Dat doe ik dus maar in m'n eigen tijd. De komende tijd weer fijn werken aan een mooi werk op m'n clavecimbel en een groot werk instuderen op orgel. Zo wordt de komende weken Bach weer ontzettend belangrijk. De aftrap daarvan is morgen, in Den Bosch, want dan ga ik naar het kerstconcert waar Avans elk jaar kaartjes voor beschikbaar stelt aan de medewerkers. De Hohe Messe van Bach. Als de kwaliteit is wat ik inmiddels gewend ben, wordt het een fantastische avond. Temeer omdat ik eens een keertje niet alleen naar een concert ga. Bram had wel zin om mee te gaan, dus mijn gebruikelijke argument om niet te gaan viel weg.
Nu ik toch aan Bach denk, ik sluit mooi m'n laptop af en ga snel achter m'n clavecimbel zitten...

twee superdagen

Het is weer week-end. Niet dat ik er echt aan toe was deze keer. Integendeel, een week als deze mag wel blijven duren. Vooral de gisteren en eergisteren waren bijzonder. Eerst op woensdag een cursusdag over city marketing. Die was echt geweldig! Bij de nieuwe opleiding Bouwmanagement en Vastgoed mag ik dat vak ook gaan geven en deze cursus is voor mij een mooie gelegenheid om ideeën op te doen bij de ontwikkeling van dat vak. Maar goed, dan is een vak heel interessant, dan kan zo'n cursus nog goed en slecht gegeven worden. Deze werd echt ontzettend goed gegeven. Daarbij waren we met een hele kleine groep, wat het een intensieve, erg op de persoonlijke behoeften toegesneden cursus werd.
Over twee weken mag ik weer een dag, wat dan gelijk de laatste zal zijn. Toch smaakt het naar meer...
Toen werd het donderdag. Een ontzettend spannende dag, want ik zou een projectdag gaan doen met twee klassen uit HAVO 4, op het Willem van Oranje College in Waalwijk. Hoe zouden ze reageren? Het programma begon met anderhalf uur (!) presentaties door mensen die bij een bouwproject betrokken waren: starterswoningen in Waalwijk. Een directeur van de woningcorporatie had heel enthousiast meegewerkt en de architect, de aannemer, de voorzitter van de bewonersgroep en een medewerker van de gemeente geregeld om iets te vertellen. Ze bleven daarna trouwens nog de rest van de dag om te begeleiden bij de opdrachten die de leerlingen in groepjes moesten uitwerken. Daarbij werden ze ook nog begeleid door tien studenten die met me mee waren gekomen. Ontzettend spannend vooraf, vooral ontzettend leuk tijdens de dag en een geweldige ervaring, hopelijk ook voor de leerlingen. Misschien komt er eentje bij ons studeren...
Het was eigenlijk roerend om te merken hoe de leerlingen het op prijs stelden dat zoveel mensen voor hen waren gemobiliseerd. Ze stelden het echt op prijs. Ook leuk om te zien hoe enthousiast 'mijn' studenten waren. Hopelijk kunnen we in de toekomst nog eens zoiets doen.
Het is bijna te mooi om waar te zijn, de laatste tijd gaat het eigenlijk bijna te goed. M'n werk is leuk, er zijn mooie uitdagingen, en het lukt allemaal best goed. Er is eigenlijk maar één ding wat ontbreekt...

wat een dag

Het was een heftige dag vandaag. Als je het oppervlakkig bekijkt, valt het erg mee; ik hoefde maar twee dingetjes te doen vandaag: aanwezig zijn tijdens de lectorale rede van Christoph, die vandaag zijn officiële intrede deed. Daarna een avondje dirigeren bij de Musicalgroep. Het lastige was dat ik ook een bijdrage aan de lectorale rede mocht leveren van tien minuutjes. Waarom ben ik toch zo nerveus als ik moet spreken in het openbaar...
Het kostte me weer veel energie, hoewel ik heel goed was voorbereid. Voor mijn gevoel ging het niet echt best, maar de reacties waren positief. Het was ontzettend spannend: ik sprak nu openbaar uit dat ik filosofie wil introduceren in het bedrijfsleven. Nu ben ik daar niet uniek in hoor, maar toch, veel voorkomen doet het niet, zeker niet met behulp van moderne wijsgerige concepten.
Hoe het ook zij, ik stond weer aardig te trillen tijdens mijn verhaal. Je zou zeggen dat een docent zijn hand niet omdraait voor zoiets, maar niets is minder waar. Trouwens, voor de klas ben ik ook niet altijd even ontspannen. Ook daar moet ik een drempel over, hoe leuk ik het lesgeven ook vind.
's Avonds dus gedirigeerd. Ik ben net thuisgekomen, bekaf. Het is heel leuk, maar ook hier geldt hetzelfde als vanmiddag: het kost me veel energie om over mijn verlegenheid heen te stappen. Het overkwam me trouwens ook zondag, toen ik tijdens een kerkdienst voor gehandicapten piano moest spelen. Ook dan ben ik nerveus, terwijl anderen lijken zo vanzelfsprekend bezig te zijn. Ze zijn stuk voor stuk veel jonger dan ik; ik hoef qua muzikaliteit toch niet veel voor hen onder te doen? En dan het publiek: grotendeels geestelijk gehandicapt, dus daar hoef ik me ook niet echt zorgen om te maken. Maar toch... altijd weer gespannen, terwijl het achteraf best weer leuk is om op terug te kijken.
Dat is het gekke: ik vind het leuk om met mensen te musiceren. Ik vind het leuk om zo'n lezing voor te bereiden. Het is minder leuk om het uit te voeren voor publiek, maar achteraf is het toch weer leuk om op terug te kijken. Dan moet je toch maar steeds door de zure appel van het publiek heen bijten.

Terwijl ik Nietzsche lees...

Tragische persoon - of was je een profeet?
Jij zag een nieuwe mens - de bovenmens
een overwinnaar van de oude
de oude mens, misleid door beelden van een werkelijkheid boven de onze.

Er is niets boven deze wereld, buiten de dingen om ons heen,
God is dood...
er is alleen voortgang, blinde doelloze voortgang
en inzicht door wetenschap
inzicht in natuur, ook de menselijke natuur. Moraal heeft afgedaan, moet worden omgekeerd.

Je riep jouw boodschap
niemand hoorde je
niemand wilde je horen
jouw boodschap kwam te vroeg
komt nog steeds te vroeg, hoewel jij dacht dat je na honderd jaar wel zou worden begrepen

optimist.

waarom eigenlijk
waarom luisterden de mensen niet?

Zal ik het zeggen... de mensen waren bang.
de mensen zijn nog altijd bang.
Hoe zou het ook anders kunnen,
wat doemt er op achter jouw denken,
anders dan Wille zur Macht, struggle for life.
Een strijd van allen tegen allen, waar slechts zij overleven
die sterk zijn, verlost van wat jij noemt, de christelijke slavenmoraal.
verlost van de zwakte van medelijden, van hulp aan het kwetsbare.
Dat is uiteindelijk waarvan de mens moet worden verlost.

Jij zag de schaduw ook
van jouw inzicht; een onbestemde toekomst
de weg die jij voorstelde was geen vrolijke weg, geen weg naar een heilstaat.
Desondanks noemde jij het noodzaak, ongeacht de consequenties.

was het de angst voor die schaduw
die maakt dat men niet luister wil
de angst voor het niets, het nihil...
de inktzwarte diepte van de vrijheid.
Van het werkelijk op eigen benen staan.

Mensen luisterden niet
dus schreeuwde je harder
steeds harder.
Jij was de filosoof met de hamer,
steeds harder sloeg je op jouw aambeeld,
zonder dat mensen opkeken, zonder dat jij het staal kon smeden wat je voor ogen had.
Jij wilde Siegfried zijn; Hij die de angst niet kende en daarom Nothung smeden mocht.
Maar was jij niet eigenlijk Mime? die het probeerde, maar faalde, steeds opnieuw.
Heeft Wagner dat gezien, en haatte je hem daarom?

Je schreeuwde, tot het meer krijsen leek,
tot je werd ingehaald door het spookbeeld van je profetie.
Je foeterde tegen de christenen, vanwege hun verdomde medelijden, vanwege hun verheerlijking van het zwakke.
Jouw übermensch zou dat overwinnen!

Maar toen, het was in januari 1889, zag je op straat een paard
iemand mishandelde het, en toen werd alles donker.
Je stortte in, en huilend, je armen om de hals van het dier geslagen
werd je zèlf de christen, die je zo hartgrondig had gehaat.
de medelijdende, die het zwakke omhelzen wil.

En jouw Übermensch?
Die is misbruikt, verkracht door die na jou kwamen.
Of is dat juist wat je zag?
Zag jouw geestesoog hem die Auschwitz bouwde?

En werd toen in jouw waanzin alles stil...

mijn thuiswerkdag

Heerlijk! Dit schooljaar ben ik donderdags mooi in de gelegenheid thuis te werken. Het voelt als week-end, terwijl ik toch de hele dag met m'n werk bezig ben. Het vraagt wel wat discipline, maar wonder boven wonder lukt het me goed om niet te gaan zitten lanterfanten. Zou ik dan met de jaren toch nog verstandig worden...
Vandaag is het dus weer zover. Ik zit heerlijk thuis te werken (nu dan even te bloggen, maar ja, de boog kan tenslotte niet altijd gespannen staan toch?). Wat ik doe? Klussen aan mijn bijdrage voor het lectoraat Innovatie in Bouwproces en -techniek, kortweg IB&T, waar ik onder andere mag nadenken over filosofie in relatie tot innovatie en organsatie. En zoals ik al eerder aangaf, dat kan me gelijk ook ruimte geven om te gaan promoveren. Vandaag ben ik daar weer mee bezig.
In een vorig blogbericht vertelde ik al dat ik wil gaan promoveren naar aanleiding van de filosofie van Gianni Vattimo. Een postmoderne denker, waar ik best veel respect voor heb gekregen. Een logisch vervolg ook wel op mijn scriptie, waar het ging over filosofisch geloof, een concept waarmee Karl Jaspers ook al zocht naar een alternatief voor de absolute waarheden van de traditionele godsdienst. Vattimo doet dat eigenlijk ook: (hoe) is religie mogelijk na de dood van God?
...
Eigenlijk wel een bijzondere gedachte geweest van Nietzsche, de dood van God. En vooral ook de manier waarop hij het te berde brengt: niet door zelf te schrijven 'ik zeg jullie dat God dood is', maar door te schrijven (in de Vrolijke wetenschap) over een dolle man die het uitroept 'God is dood en jullie hebben hem vermoord!'. Dat is heel bijzonder, dat hij een dolle man het laat uitroepen. Het is de uitspraak van iemand die dol genoemd wordt, dwaas...
Is dit Nietzschiaanse ironie, Nietzschiaans sarcasme, om termen te gebruiken die voor gelovigen bekend moeten zijn? Immers, in psalm 14 staat 'dwazen denken: Er is geen God.' (!) En het is een dolle, een dwaas die roept dat God dood is. Niet dat hij niet bestaat, zoals de dwazen uit de psalm, maar dat hij vermoord is. En hij schreeuwt het uit, 'jullie hebben hem vermoord'. Hij beschuldigt de mensen ervan God te hebben vermoord. De mensen, die misschien in zijn tijd nog elke week naar de kerk gingen.
En in een later boek (in aldus sprak Zarathoestra) herhaalt Nietzsche het nog op een ander manier, maar weer in de derde persoon: Als Zarathoestra met een kluizenaar in gesprek raakt, vraagt hij zich op gegeven moment af of de kluizenaar misschien nog niet weet dat God dood is.
Waarom steeds die derde persoon? Waarom steeds in een vreemde fictieve omgeving? Waarom niet gewoon als Friedrich Nietzsche, rechtstreeks tegen zijn lezer: ik, Friedrich Nietzsche, zeg u dat God dood is, en dat jij - lezer - hem vermoord hebt!
Het is de vreemde, haast profetische toon, die bijzonder treffend is, maar tegelijk ook verwarrend en de bedoeling van de tekst niet zonder meer toegankelijk maakt.

Bijzonder is het wel hoe ik al schrijvend dingen opschrijf die ik eigenlijk helemaal niet van plan was op te gaan schrijven.

't is eigenlijk schandalig

Al meer dan een maand m'n blog verwaarloosd. Da's niet best. Soms weet ik gewoon niet wat te schrijven. Verder is het gewoon druk met andere dingen. Eén van de hele leuke dingetjes is een wijncursus, zes maandagen achter elkaar. We zitten al weer op de helft. Ik leer ontzettend veel over wijn: hoe het gemaakt wordt, waar je bij het proeven op moet letten en nog veel meer. Het levert wel weer problemen op natuurlijk: bij de slijter kocht ik al niet de goedkoopste wijnen en dat wordt alleen maar erger. Maar goed, maandag is het lekker weer zover...
Maar eerst morgen orgel spelen in Waalwijk. Zojuist, na het sporten, heb ik even in de kerk gestudeerd. Wat is het toch een voorrecht om organist te zijn in een mooi kerkgebouw op een instrument dat op zichzelf al een rijksmonument is. Jammer dat ik zelf het meest geniet van de momenten dat ik in m'n eentje aan het studeren ben. Morgen, als de kerk gevuld is, zal dat weer een stuk minder zijn. Hoewel... Mijn eerste stuk zal van Sweelinck zijn en die maakt me over het algemeen wel rustig. Volgens sommigen kan je het de moderne kerkganger niet aandoen om dergelijke oude componisten te spelen, maar ja, daar heb ik over het algemeen het schijt aan. Geniale muziek moet gewoon gespeeld worden, zoveel interessante componisten heeft ons landje niet voortgebracht. Google maar eens naar Sweelinck. Ook op youtube staat het één en ander, dan kan je d'r ook naar luisteren. 'T is echt geweldige muziek!

het werk wacht weer

De afgelopen dagen ben ik voorzichtig weer wat gaan werken. Hoewel ik de afgelopen weken thuis al best wat gedaan heb, ben ik deze week voor het eerst weer naar school geweest. Alvast wat voorbereiden, m'n mails checken, en zo nog wat dingetjes.

Het belooft een bijzonder jaar te worden. We beginnen met een nieuwe opleiding en dat is natuurlijk altijd spannend, zeker omdat ik in de projectgroep zit die de opleiding heeft opgezet. Dan ben ik per week twee dagen vrijgeroosterd om onderzoek te gaan doen bij het lectoraat Innovantie van Bouwproces & - techniek. Een plek waar ik wat vrijheid krijg om te gaan nadenken over de link tussen bedrijfskunde en filosofie. Precies wat ik graag zou willen, met misschien een mogelijkheid om te gaan promoveren. Eerder heb ik daar al eens wat over geschreven.
Deze week was wat het promoveren betreft wel erg zinvol. Na mijn terugkeer uit Italië ben ik veel gaan lezen en nadenken over een mogelijk onderwerp om op te gaan promoveren. Deze week vielen er wat puzzelstukjes op hun plaats. Hoewel... er kan natuurlijk nog ontzettend veel veranderen, want zo'n promotietraject duurt wel een aantal jaren.

Voor wie geïnteresseerd is in m'n idee: ik ga me de komende tijd nader verdiepen in de filosofie van Gianni Vattimo, een Italiaan (uiteraard, zou ik bijna zeggen) die bekend staat als postmoderne denker. Nu heeft hij veel geschreven over religie, wat mij erg interesseert. Vanuit de gedachte van Nietzsche (de proclamatie van de dood van God) en het denken van Heidegger en Gadamer, komt hij tot een analyse van deze tijd, van de westerse maatschappij, met als conclusie dat er een nieuwe religie ontdekt kan worden. Uiteraard is het allemaal niet zo simpel, maar interessant is het wel. Waar Vattimo uiteindelijk zijn analyse doorwerkt tot in de religie, wil ik gaan onderzoeken of het mogelijk is de analyse toe te passen op het denken in en over organisaties.

Wordt vervolgd...

weer terug in Nederland

Het zit er op. Twee weekjes vakantie in Otranto. Heerlijk was het. Smoorheet, maar vanwege de zee is er meestal wel een fris briesje om de warmte te doen vergeten. Elke ochtend naar school voor Italiaanse les. Bij Patrizia, een leuke, lieve juf die me weer veel geleerd heeft. In m'n fotoalbum op hyves heb ik een paar fotootjes geplaats om een idee te krijgen.

Eén van die foto's laat zien dat het me weer is gelukt! Mijn kleine moment van gelukzaligheid, toen ik in de kathedraal van Otranto een orgeltje van een paar honderd jaar oud mocht bespelen. Ontzettend mooi is dat, nu al voor de derde keer: eerst een orgel uit de zeventiende eeuw in Lucca, drie jaar geleden. Toen twee orgels van nog eens honderd jaar ouder in Siena, waaronder eentje in het Palazzo Pubblico! Nu weer eentje in Otranto. Mijn collectie herinneringen wordt zo wel heel mooi.

Daarnaast zijn er natuurlijk de herinneringen aan het eten (veel vis) en de mensen waarmee ik op school zat. Het was dit jaar weer heel leuk, een aantal keer samen uit eten, een paar keer ook lekker in m'n eentje.
De mindere dingen, zoals de bijna ontelbare hoeveelheid keer dat ik door muggen ben gestoken (op zeker ogenblik heb ik geprobeerd de muggenbeten te tellen, maar ik bij vijftig maar gestopt; in elk geval, ik zag er uit als een soort zombie) en een wat opdringerige persoon in het gedeelde appartement waren toch niet in staat het genieten te beïnvloeden.

Kortom, het was weer fantastisch!

bijna vakantie

Na een best heftig week-end is de laatste werkweek begonnen. Eerst zaterdag het (erg geslaagde) optreden van de Musicalgroep, daarvoor nog een repetitie met de band Bricks, waarmee ik samen mocht spelen tijdens de kerkdienst op zondagochtend. Allemaal erg leuk, maar wel vermoeiend. Gelukkig is de laatste werkweek altijd erg rustig, zodat ik nog wat kan uitrusten voordat ik de vakantie inga.
De verwachtingen zijn weer hooggespannen, wat mij betreft. Deze zomer ga ik twee weekjes naar Otranto, helemaal in het zuiden van Italië. Een kleine plaats is het, maar wel aan zee. Dat is voor mij wel nieuw, want meestal betekent vakantie vooral cultuur snuiven. Dat zal ik nu ook wel doen, maar het water is zo dichtbij dat ik daar meer dan normaal van zal genieten.
Hopelijk is het wat gezelliger dan vorig jaar in Florence, want daar was niet veel aan. Natuurlijk een hele mooie stad, maar met de medeleerlingen op de taalschool kreeg ik nauwelijks contact. In tegenstelling tot de twee jaar daarvoor, toen het onderling ontzettend leuk was. Ik hoop dat het dit jaar ook weer zo wordt...
In elk geval zijn twee weken italiaanse les altijd heel leuk, dus, hoe dan ook, het wordt goed, maar de vraag blijft of het weer geweldig wordt. En als ik terugkom, dan is m'n italiaans weer iets beter. Zo groeit dat lekker elk jaar een beetje; misschien dat ik ooit echt vloeiend italiaans zal kunnen.

na mijn afstuderen...

Een paar weken geleden was het gelukzalige moment van het afstuderen. Maar ja, je begrijpt het misschien al, wat nu? Uiteraard is er de muziek. Me weer eens ouderwets verdiepen in een lastig stuk, dat is wel weer een uitdaging. Overigens merk ik wel dat m'n techniek niet meer op het niveau van vijf jaar geleden zit, toen ik begon met studeren. Maar goed, daar moet aan gewerkt worden.
Tegelijkertijd is de honger naar studeren door deze studie niet helemaal gestild. Ik merk dat ik nog lang niet klaar ben. De vraag borrelt wel op wat me dan nu te doen staat. Heel voorzichtig durf ik het steeds vaker uit te spreken: promoveren? Fluisterend, met een vraagteken. Is dat wel weggelegd voor mij?
Waarom eigenlijk niet? Het is nu dè gelegenheid bij uitstek. Komend jaar ben ik twee dagen per week vrijgeroosterd voor activiteiten van het lectoraat Innovatie in Bouwproces en -techniek, waar ik 'in de baas z'n tijd' mag werken aan onderzoek en waarvan de lector enthousiast is over mijn ambitie filosofie en bedrijfskunde aan elkaar te koppelen. Waarom zou ik die tijd niet deels gebruiken om mijn ambitie daadwerkelijk te verwezenlijken...
Wel lastig trouwens, want filosofie en organisatiewetenschappen hebben nog niet zo'n vanzelfsprekende band, dat daar eenvoudig promotie-onderzoeken uit te destilleren zijn. Of is dat juist een uitgelezen kans? Als er nog zo weinig is, dan kan ik over heel veel gaan schrijven! Daar ga ik de komende tijd eens verder over denken...
En bloggen natuurlijk.

de rollen weer gewoon omgekeerd

Vandaag was het weer als vanouds: ik gewoon de docent die afstudeerverdedigingen van studenten mag beoordelen. Vorige week was maar een incidentele omkering van die situatie. Gek eigenlijk dat ik vandaag weer meer gespannen was dan vorige week. Op de één of andere manier vind ik de presentaties van mijn studenten spannender dan die van mezelf. En na tien jaar is dat nog steeds niet over.
Maar het spannendste moet nog komen. Vandaag was er maar één student die ik zelf had begeleid, voor de rest was ik slechts voorzitter van de commissie. Morgen vrijwel de hele dag 'mijn eigen' studenten. Dat is nog spannender. Zullen ze het goed doen? De presentaties, de verdedigingen... en dan de beoordeling. Valt het mee, valt het tegen. Ik kan maar met moeite afstand nemen, merk ik (en dat al tien jaar).

Ik zal het wel nooit leren, denk ik...

een beetje trots

Ik ben klaar! Geslaagd voor m'n laatste onderdeel, de masterscriptie! Een hele opluchting. Leuk was het vanochtend, dat er twee collega's aanwezig waren. Net genoeg om niet zenuwachtig van te worden en zodoende was ik niet helemaal in m'n eentje. Drie kwartier lang kreeg ik lastige vragen op me af. Precies zoals ik dacht, Donald Loose - Kant-kenner - ging stevig in op mijn verwijzingen naar Kant, terwijl Paul Cobben - Hegel-kenner - onmiddellijk begin met verwijzingen naar Hegel. Sommige vragen waren zodanig dat ik nauwelijk begreep waar de heren het over hadden, maar al met al was het gevoel over de verdediging positief.
Dat positieve gevoel werd bevestigd toen we, na een korte tijd op de gang te hebben gestaan in afwachting op de beoordeling, het verdict te horen kregen: een 7,5! Een mooi resultaat, en een fijne toespraak van mijn hoofdbegeleider, die bleek me van de verschillende colleges goed te herinneren. Wat me streelde, was wel dat de beide heren een positief oordeel hadden over mijn poging filosofie op mezelf te betrekken. Filosofie is geen studie naar iets, maar een way of life.
Nu is het rustig en ben ik lekker vroeg van m'n werk naar huis gegaan om te genieten en wat voorbereidingen te treffen voor vanavond, als er enkele vrienden langskomen om een glaasje te drinken op de goede afloop.
Hoewel de studie klaar is, ben ik niet klaar: Jaspers zei al dat wie eenmaal uit de bron van de filosofie gedronken heeft, deze nooit meer kan ontberen.

nu een rustig weekeinde

Wat een week! Lange dagen, veel leeswerk. Maar nu lekker week-end. Morgen had ik eigenlijk familiedag, maar die heb ik afgezegd. Dit week-end is voor mij. Nu kan ik me mooi voorbereiden op de verdediging van mijn scriptie.
Gisteren wel een leuke vraag gehad, naar aanleiding van mijn studie: wat doet eigenlijk een filosoof?
Tja, wat moet je daar nu op antwoorden. Nadenken? Waarover dan...
Verwondering past beter, denk ik. Een filosoof verwondert zich over dingen, die door anderen wellicht vanzelfsprekend gevonden worden. In m'n scriptie heb ik het over verwondering en vragen stellen als momenten van ontwaken.
Ontwaken uit de slaperige staat van het vanzelfsprekende. Vragen naar verheldering van concepten die wellicht al tijden niet meer bevraagd worden. In de samenleving, de wetenschap of het geloof, bijvoorbeeld, heersen veel opvattingen die nauwelijks bekritiseerd worden. De filosoof moet daar wakker schudden, door het stellen van vragen...
Daar zal ik het komend week-end eens rustig de tijd voor nemen.

ff iets rechtzetten

Nou zeg! Ik gisteren me afvragen voor wie ik eigenlijk zit orgel te spelen... Zal je net zien, vandaag van meerdere kanten te horen gekregen hoe mooi de muziek rondom de dienst was geweest. Zojuist nam zelfs een mevrouw de moeite me daarover op te bellen! Zit ik tijdens het spelen geïrriteerd te wezen over de foutjes die ik maak, heeft beneden in de kerk iemand heel erg zitten genieten. En dan vervolgens zo lief zijn om me daarover te bellen.

Nou ja, ik vond dat ik het toch even moest rechtzetten...

werkweek-end

Even een berichtje plaatsen tussen de bedrijven door. Mijn jaarlijkse monsterweek-endje is druk bezig: omdat ik zonodig af en toe iets individueels van m'n studenten wil zien, zit ik dit week-end ongeveer vijftig werkstukjes na te kijken à gemiddeld 15 pagina's per stuk, dus reken maar uit...
Maar ja, ik doe het mezelf aan, vooruit dan maar. Ondertussen de dienst van morgenochtend ook nog voorbereiden: orgelspelen tijdens een doopdienst, dus dat betekent ook weer extra aan de bak. Ik heb wel mooie muziek uitgekozen, maar dat maakt voor de mensen in de kerk niet echt uit. Die beseffen veelal niet wat er gespeeld wordt. Soms vraag ik me wel eens af waarom ik de moeite neem om m'n best te doen als er toch niemand geïnteresseerd is. Gelukkig is er af en toe een enkeling die aangeeft dat het mooi was of zo. Voor die zeldzame enkeling speel ik dus eigenlijk. Maar dat is genoeg.
Maar vooral speel ik omdat ik het zelf mooi vind. Dat is ook waar het echt om draait. Aristoteles noemde musiceren al een activiteit waar de speler zelf genoegen aan beleeft, het is verder zonder doel. Het doel ligt in het musiceren zelf. Zo direct ga ik ook nog maar even achter m'n clavecimbel zitten, denk ik. Nog een mooi werk van Bach instuderen...

vooruit dan maar

Het ligt vast! Inderdaad, 18 juni is het zo ver, om 10 uur ga ik voor de bijl. Dan gaan mijn begeleiders me waarschijnlijk de meest onmogelijke vragen stellen. De één is een specialist op het gebied van Hegel, de ander op het gebied van Kant. Maar ja, ze kennen daarnaast natuurlijk nog heel veel moderne filosofie.
Mijn voordeel? Jaspers is een relatief onbekende denker. Ik weet meer van hem dan menig ander in Nederland. Maar vooral de relaties van zijn denken met zowel Hegel als Kant stemmen me wat onrustig. Maar ach, wat maakt het uit... Dan geven ze me toch een zesje? Hmm, nou... ik geloof dat ik daar niet echt blij mee zou zijn, als ik heel eerlijk ben.

Nog even geduld dus, en dan maar zien.
Daarna in elk geval weer iets anders om naar uit te zien. Want vandaag heb ik nog iets anders vastgelegd: mijn vakantie! Lekker twee weekjes naar Italië. Elke ochtend weer italiaanse les, om daarna lekker te ontspannen. Na drie jaar Toscane nu een heel andere regio. Ik ga naar Otranto, in de hak van de laars. Zon, zee en cultuur. En wie weet wat voor interessante mensen, zowel op school als daarbuiten. Hopelijk wordt het wat gezelliger dan vorig jaar in Firenze. Want dat was erg mooi, maar sociaal gezien niet zo leuk. Nu weer een nieuwe mogelijkheid.

het wordt nu echt spannend!

Vandaag een bericht gekregen van m'n tweede begeleider. Het ziet er naar uit dat ik op 18 juni mijn scriptie mag verdedigen. Als ik het tenminste voor elkaar krijg om alle administratieve procedures op tijd af te werken. En van administratieve procedures word ik altijd een beetje zenuwachtig. Maar ja, het hoort er nu eenmaal allemaal bij.
Hoe dan ook, het moment supreme nadert. M'n master filosofie is nu echt bijna af. Maar ja, wat zal het worden? Hoe zal de verdediging er uit zien? Twee filosofen tegenover me die ik erg hoog heb zitten: kan ik voldoende antwoord geven op hun vragen?
Nog een paar weken, dan weet ik het...

weer terug

Zo, dat is ook weer voorbij. Iets te snel, maar ja. Lekker een paar dagen gefietst in Zuid-Limburg. Het weer was erg goed, maar vooral de gesprekken, de gezelligheid zijn altijd heerlijk.
Behalve veel bier gedronken hebben we natuurlijk ook weer fanatiek gefietst; zo ongeveer alle leuke bergjes hebben we weer gehad. Best zwaar, niet alleen voor de benen. Nu weer terug, vanochtend vroeg al, omdat ik deze zondag gewoon dienst had als organist in de Lutherse kerk in Heusden. Half acht in de auto en keurig op tijd bij de kerk om me voor te bereiden op wat meestal, ook vandaag, een prettige kerkdienst is, ondanks (of is het dankzij?) het kleine aantal kerkgangers (vanochtend minder dan tien).
Zo is het week-end van Hemelvaart razendsnel voorbij gegaan. Een nieuw prachtmoment in mijn collectie gelukkige momenten die ik in de loop van de jaren bij elkaar gespaard heb en waaraan ik er nog veel aan hoop toe te voegen.

een weekendje fietsen

De komende dagen hoeft niemand iets van me te verwachten op hyves. Morgen vertrek ik naar Zuid-Limburg voor een paar dagen fietsen. Althans, meestal is het een fijne fietstocht met als doel de caravan van Bram, waar dan weer wat bier klaar ligt.
Lekker relaxed. Een eind fietsen, flink wat bergjes en dan gezellig kletsen voor de caravan. Goeie gesprekken en weer ontspannen.

Daarna zien we wel verder.
tot volgende week!

morgen weer dienst

Morgen is het weer zondag. Na een drukke week is het soms niet gemakkelijk om me weer te zetten tot de voorbereiding van een dienst waarin ik orgel moet spelen. Gelukkig is het me vandaag weer gelukt. Morgenochtend, de zesde zondag van pasen, speel ik in Waalwijk-centrum. Vandaag voorbereid.
Eén van de stukken, na de dienst, is Bachs fuga op een thema van Legrenzi. Dit is voor mij een belangrijk stuk, zo is gebleken. Al vele jaren houdt het me bezig, terwijl het toch niet zo'n erg beroemd werk is. Toch ben ik er ooit mee begonnen en blijf ik er naar terugkeren. Steeds opnieuw interpreteer ik het. Een prachtig werk, een dubbelfuga, dat zich ontwikkelt als een intens gesprek.

Het is wat Jaspers - de filosoof waarover mijn masterscriptie gaat - een chiffre zou noemen. Een symbool, zoals ook de bijbelverhalen voor hem chiffren zijn, waar steeds opnieuw betekenis aan gegeven wordt. We nemen een belangrijk verhaal, een kunstwerk, of iets dergelijks, en interpreteren het telkens opnieuw. Waarom? Omdat we daarmee een glimp opvangen van het Eeuwige, een sprong kunnen wagen in het transcendente. Als morgen de rest van de dienst tegen zou vallen, dan heb ik gelukkig nog mijn fuga aan het einde...

een linkje maken valt niet mee

Blijkbaar valt het niet mee, een simpel linkje aanleggen naar een pdf. Krijg net een reactie dat de link niet werkt. Dan maar weer een andere poging. Nu zou het dan toch echt moeten lukken. Als dat zo is, dan met dank aan Mega upload.

http://www.megaupload.com/?d=MTPPOIGT

Hopelijk kan de geïnteresseerde lezer zo wel mijn master scriptie lezen. Schrik niet van de omvang.

O ja, hierna zal ik snel weer eens een echt weblogberichtje gaan schrijven.

zou het lukken?

Gisteren beloofd te zullen proberen: een link naar mijn scriptie. Nou dan, daar gaat-ie.

Als je op de onderstaande link klikt, zou je in mijn scriptie terecht moeten komen...

http://docs.google.com/fileview?id=F.e280c940-c507-4f3b-b337-26542e8b2513&hl=en

De naam van de link is wat lullig, maar als je er op klikt krijg je echt 'Karl Jaspers' filosofisch geloof; ruimte maken, ruimte delen'.

mahler V, koffie en m'n laptop op m'n loggia

Zo voelt het weer goed; lekker met een kop koffie op mijn loggia. De vijfde van Mahler op de achtergrond. Beetje depri misschien, maar vreemd genoeg nu juist net datgene wat een mens nodig kan hebben om zich weer wat beter te voelen. Want op de één of andere vreemde manier ben ik vanochtend van de kerkdienst niet echt vrolijk geworden. Integendeel. Maar Mahler doet dan weer goed, alsook het laatste werk aan mijn scriptie. Gisteren een afbeelding uitgezocht van Tichy, mijn favoriete schilder, die vriendelijk heeft toegestemd dat ik een afbeelding van hem gebruik voor de omslag van mijn scriptie. Zojuist heb ik dat verwerkt in het document, met nog wat laatste dingetjes. Nu is mijn computertje aan het piekeren hoe hij van het word- een pdf-bestand kan fabrieken en kan ik mooi even dit stukje schrijven.
De komende week zal ik dus daadwerkelijk een verdedigingsmoment moeten gaan plannen... Het is toch wel heel spannend aan het worden.
Ik zal de komende tijd eens uitvogelen hoe ik een pdf-je aan m'n blog of aan hyves kan hangen. Dan kan iemand die geïnteresseerd is eventueel rechtstreeks de scriptie openen. Wordt dus vervolgd. Zo direct zal ik mijn verplichtingen rondom moederdag maar gaan voldoen.

het jaar van Anselmus?

Hèhè, eindelijk een alternatief voor het nu al grijs gedraaide Calvijnjaar. In mijn krant (Trouw) werd er iets teveel aandacht aan geschonken. Nu hadden ze vanochtendgelukkig een artikel over een alternatief: Anselmus van Canterbury blijkt precies 900 jaar geleden te zijn overleden. Het is dus ook Anselmus-van-Canterbury-jaar! Als dat geen meevaller is...
Anselmus, de man van het logische (ontologisch) godsbewijs: als we God beschouwen als datgene boven wie niets groter gedacht kan worden, leidde hij daaruit af dat God wel noodzakelijk moest bestaan, aangezien iets hoogs dat niet bestaat niet zo hoog is als iets dat wel bestaat. Daarom moet God wel bestaan. Dat is wel even iets anders dan wat dominee Hendriks schrijft in geloven in een God die niet bestaat. Neemt niet weg dat het ontologisch godsbewijs niet houdbaar is. Desondanks een goede denker. De moeite waard om in dit jaar eens wat nader te gaan bestuderen...
http://www.fordham.edu/halsall/basis/anselm-intro.html

pff

Het wordt erg druk. Net de Musicalgroep gedirigeerd; slopend. Nu nog een scriptie lezen. En dan m'n eigen scriptie nog. Eindelijk, vandaag bericht gehad dat ik mag verdedigen. Nog voor de zomer zal mijn master afgerond zijn. Wel spannend. Nu weet ik weet hoe het is van de andere kant. Als docent laat ik nooit wat los over een mogelijk eindcijfer, nu - als student - zou ik heel wat over hebben om meer te weten over het cijfer dat mijn docenten in gedachten hebben.

Het is goed geweest voor mijn rol als docent om weer student te zijn geweest. Misschien moet ik blijven studeren om te blijven beseffen wat voor studenten echt belangrijk is.

Maar nu eerst nog zelf verdedigen. Spannend, want ik heb eigenlijk geen idee wat me te wachten staat. Moet ik presenteren? Ik weet het niet. Moet ik vragen beantwoorden? Ik ga er van uit, maar ik weet werkelijk niet hoe de gang van zaken is rond de verdediging van een master-thesis. En dan de beoordeling. Wat is eigenlijk een goede scriptie bij filosofie? Wat maakt het verschil tussen een zes en een acht? Ik zal het wel zien...

Eerst gewoon nog een stuk lezen van één van mijn studenten. Terug in mijn andere rol. Van student weer terug naar docent.

En dan slapen.

toch maar beginnen

Deze blog heb ik al een tijdje geleden aangemaakt. Desondanks blijk ik een soort drempelvrees te hebben om er daadwerkelijk iets op te zetten. Zo liggen de virtuele en werkelijke werkelijkheid erg dicht bij elkaar. In een kroeg stap ik niet zomaar op iemand af, op internet doe ik dat ook niet.
Weg met de schroom! Schrijven zul je!

Vandaag, morgen en wie weet hoelang daarna.